I znowu zaczarował mnie zachód słońca…

Wpadłam wczoraj na moment do Zamościa , miałam do załatwienia parę spraw i nawet nie w głowie mi było robienie jakichkolwiek zdjęć. Oczywiście aparat zawsze mam blisko siebie ( tak na wszelki wypadek …ha ha ) Chciałam tylko przywitać się z zamojska Starówką i ruszyć dalej… Miałam świadomość , że ta pora roku na pewno nie wydobywa w pełni uroku tego miejsca.

Ach te kolorowe kamieniczki… o mocno zdobionej renesansowej architekturze , wciąż przykuwają wzrok i swoimi barwami wprawiają w dobry nastrój nawet największego ponuraka. Zabrakło mi tylko knajpianych ogródków i gwaru ludzi , którzy podkręcają ten niezwykły klimat tamtejszej Starówki.

To tyle ze Starówki. Oczywiście –  coś mnie jeszcze podkusiło , żeby podejść na chwilę w stronę jedynego zachowanego tutaj bastionu na obrzeżach Starego Miasta i…no tak …zapomniałam natychmiast , że się spieszę !

Powoli ,  skradał się zachód słońca…

Nie byłam sama czekając… a właściwie nie spodziewając się  , co  tu się rozegra za chwilę. Ten Pan chyba lepiej ode mnie spodziewał się tego , co za moment będzie się tu działo i spokojnie czekał mając przed sobą odpowiedni sprzęt , żeby to wszystko zarejestrować !

No i zadziało się…słońce za wszelką cenę starało się zatrzymać mnie tu na trochę dłużej i spowodować , żebym chociaż na chwilę zapomniała o sprawach , które mam do załatwienia. No i udało się ! Zapomniałam i oniemiałam z zachwytu nad obrazami , które przede mną malowała natura …cisza i piękno …jak błogo ! Natura malowała , a ja utrwalałam aparatem, aby zostało w pamięci na dłużej to ,  co wtedy widziałam. Dzielę się dzisiaj z Wami  tą chwilą w moim życiu , której byłam szczęśliwą uczestniczką :