Zanurzając usta w filiżance z poranną kawą delektujesz się spokojem poranka. Bawisz się kosmykiem włosów. Nie przeszkadzają Ci dwie, rzucone niedbale na dywan, puchate skarpetki. Kto wie, może nawet niańczysz kota kolanach i cieszysz się jego beztroskim mruczeniem. Kilka razy przesuniesz kciukiem po ekranie telefonu aby sprawdzić czy jesteś na bieżąco z istotnymi informacjami aby wreszcie poświęcić czas jedynie samej sobie. Błogość. Taki stan umysłu jest wykwintnym luksusem. Pomijam tu oczywiście naturalną kobiecą gotowość do ratowania wiecznie zagubionych w lodówkach mężów, nieustannie głodnych i płaczących dzieci czy ogarniania innych problematycznych obszarów życia.

Kilka dni temu, delektując się właśnie takiego rodzaju poranną błogością odebrałam wiadomość od mężczyzny, który na swoim profilowym zdjęciu prezentuje się w lekarskim kitlu. Przedstawił mi się jako dr Marcin Bogdan. Słowa, za pomocą których się do mnie zwracał wpisane były we wszystkie reguły dobrego wychowania. Zaintrygował mnie takim podejściem. W porównaniu do moronów, którzy po czterech minutach prowadzenia rozmowy z kobietą składają jej propozycję wspólnego, weekendowego wyjazdu do Karpacza, albo niedojrzałych obszczymurków usiłujących namówić kobietę na „randkę” pod murem przy Lidlu (!) byłam mile zaskoczona i wdałam się w rozmowę. Doktorek bardzo się otworzył. Nie mogłam jednak oprzeć się wrażeniu, że jego wiadomości są dziwne pod względem gramatycznym. Zapytałam go o to i okazało się, że w komunikacji ze mną używa tłumacza. Dowiedziałam się, że jest 48-letnim Amerykaninem pracującym aktualnie w Damaszku, w Syrii. Ma 14-letniego syna, wychowuje go sam po dotkliwej stracie żony, która miała miejsce 5 lat temu. Zaznaczył również, że jest chrześcijaninem i ma niemieckie pochodzenie. Przysłał mi kilka swoich zdjęć. Każde z nich przedstawiało przystojnego, wysokiego bruneta o regularnych rysach twarzy, wpisującego się w większość kanonów oczekiwań wizualnych normalnej, gotowej do rozrodu samicy rodzaju ludzkiego. No no no…. pomyślałam, kiedy przyglądałam się fotce widząc w jej tle londyński szpital Saint Thomas, jednocześnie czytając, że to jego ostatnie miejsce pracy. Aktualnie bowiem pracuje na kontrakcie jako chirurg nadzorujący operacje w szpitalu wojskowym, współpracując z wojskiem Stanów Zjednoczonych.

Przez kilka następnych dni zaskakiwał mnie pięknem słów jakie kierował w moją stronę. W pamięci najbardziej utkwiła mi wiadomość, w której podkreślał rolę bezgranicznego zaufania. Pisał, że zaufanie w relacji kobiety i mężczyzny powinno być niczym zaufanie dziecka do rodziców, kiedy zostaje podrzucone w górę podczas niewinnej zabawy, ciesząc się beztrosko, będąc spokojnym w wierze, że zostanie złapane w bezpieczne, rodzicielskie ramiona. No szok! Domorosły poeta. Intuicyjnie wyczuwałam jednak, że coś mi się tu nie zgadza. Zasypywał mnie nadal wiadomościami, towarzysząc podczas codziennych spraw. Widziałam, że próbuje nakłonić mnie do skrócenia dystansu jaki zachowywałam, wyraźnie podkreślając jedynie koleżeński charakter naszych kontaktów. Komplementował umieszczone na moim profilu zdjęcia, pytał o moje emocje, uczucia. Kiedy przeczytałam, że chciałby się ze mną związać (!), że myśli o małżeństwie i zmianie swojego życia dla mnie dostrzegłam jak bardzo cała sytuacja zaczyna przypominać kuriozum. Oczywiście… każda kobieta marzy o poznaniu księcia bajki, który objawia się jak książę na białym koniu i mknie oszalały z miłości nie bacząc na trudności jakie ma do pokonania. Ale z Damaszku? Amerykanin? Moje doświadczenia i zamiłowanie do cynicznego romantyzmu popchnęły mnie raczej w stronę twardej weryfikacji doktorka i jego prawdomówności.

Zaproponowałam abyśmy w naszych rozmowach przeszli na język angielski. Nie jestem może wymiataczką w tej materii ale potrafię rozpoznać czy mam do czynienia z Brytyjczykiem, Amerykaninem czy „ściemniaczem”. W tym przypadku odniosłam wrażenie, że piszę z tym ostatnim. Kompletnie nie używał skrótów, idiomów. Pisał do mnie swobodnie ale stanowczo nie jak Amerykanin. Zapytałam go również czy byłby gotów zamieszkać tu w Polsce i rozpocząć nowe życie. Jakież było moje zdziwienie, gdy napalił się do takiego rozwiązania niczym szczerbaty na suchary, pisząc od razu, jak bardzo mnie kocha. Stwierdził, że jest gotów choćby natychmiast rzucić wszystko i rozpocząć ze mną nowe życie w Polsce. Dodam, że ani słowem nie zająknął się na temat swojego syna (!). Poinstruował mnie natomiast, że będzie mu do tego potrzebne, złożone przeze mnie zaproszenie, dzięki któremu przyleci do Polski. Stwierdził, że stać go na to i że o niczym innym nie marzy. Halo baza – zwiało mi grzywkę. Polska jest przecież sygnatariuszem Układu z Schengen. Amerykanin nie potrzebuje zaproszenia aby tu przylecieć. Zaczął się również tłumaczyć, że nie może do mnie zadzwonić ani połączyć się w trybie video rozmowy. Stwierdził, że nie może korzystać z firmowej poczty ze względu na państwo islamskie ISIS. Jest zmuszony pisać do mnie, korzystając z innego serwera, bo ten wojskowy jest cały czas inwigilowany przez ISIS. No ściema jakich mało. Cały jego romantyzm sprowadził się w moich oczach do rangi wiadra ocynkowanego.

Zrobiło mi się gorąco. Dotarło do mnie, że po drugiej stronie komputera siedzi jakiś fanatyk. Niewiadomo co ma we łbie. Jego jedynym zamiarem jest otrzymanie zaproszenia w celu przyjazdu do naszego kraju. W swojej niewiedzy trafił na mnie – sceptyczną, dzielącą włos na czworo, niedostępną, wietrzącą podstęp babę, która i tak ma w głowie tylko jednego, swojego czarnookiego mężczyznę. Domyślam się jednak, że idąc za ciosem pisał na pewno nie tylko do mnie. Że po drugiej stronie ekranu mógł napotkać na podatny grunt w postaci samotnej, zdesperowanej dziewczyny, która nie ma pojęcia o tym jak okrutni i podstępni potrafią być ludzie. Oraz, w jak podłych czasach żyjemy i z jakim ryzykiem musimy się konfrontować w naszym pozornie bezpiecznym, hermetycznym świecie.

Jeżeli siedzisz gdzieś tam z filiżanką kawy dziewczyno i pisze do Ciebie lekarz czy żołnierz mający na swoim profilu dwa zdjęcia na krzyż, jeżeli wciska Ci głodne kawałki o tym jak bardzo pragnie przyjechać aby Cię poznać, blokuj dziada natychmiast i ostrzeż koleżanki. Być może właśnie zapobiegłaś czemuś co ciężko sobie nawet wyobrazić.

Poczytaj też o podobnych przypadkach, na przykład na tej stronie: https://www.army.mil/socialmedia/scams/

( zdjęcia z netu)