Polacy i Ukraińcy wzruszają mnie do łez…

Jestem bardzo dumna z Polaków i do łez wzruszona i poruszona losem uciekających Ukraińców. W głowie mi się to nie mieści, co się dzieje…Utkwiłam tu chyba na dłużej, pomagam tym którym zawalił się świat. Mało mam czasu na pisanie, więc dzisiaj mój wpis na facebooku sprzed paru dni, kiedy pierwszy raz przyjechałam na granicę w Hrebennym:

Miałam zostać do końca marca w Warszawie, nie byłam w stanie tam spokojnie siedzieć, więc jestem tu na kochanym Roztoczu i na polsko- ukraińskiej granicy…Jestem, bo też chcę chociaż trochę pomóc…Doświadczam tu niezwykłych emocji…z jednej strony widzę łzy i roztrzaskane ludzkie serca, z drugiej serca pełne miłości, dobroci, współczucia i nieograniczonej pomocy! Jestem dumna z Polaków ! Życzę wszystkim po obu stronach i każdemu z osobna: wytrwałości i szczęścia w tym trudnym czasie!(Poniżej kilka zdjęć z naszej granicy…żal serce ściska)

Nie ważne są dla mnie…

Nie ważne są dla mnie polityczne, czy inne teorie na temat tej wojny. Widzę bezpośrednio ludzkie dramaty i jak mogę staram się chociaż trochę pomóc…Ten sześcioletni chłopczyk wraz z babcią uciekł z tamtego piekła…mógł się ogrzać w moim aucie i podwiozłam ich do mamy, która zmierzała już do granicy…to tak niewiele, a dla nich tak dużo…

,,Pomoc jednej osobie nie zmieni całego świata, ale może zmienić świat dla jednej osoby”

Poniżej moja krótka relacja z pierwszego dnia po przyjeździe na wieś. Moje komentarze są nieskładne, trudno jednak się skupić w zderzeniu z taką rzeczywistością…niestety mam wrażliwą naturę i trudno mi utrzymać emocje na wodzy:

 

To był początek tego ludzkiego dramatu…