Każdy dysonans między tym, co mamy na sobie, a tym, jak się w tym czujemy, jest od razu zauważalny. Można teraz zapytać: – i co z tego? Nie zaglądam nikomu do portfela, nie wyceniam ubrania, czy stylizacji, nie czuję się gorsza, ani lepsza, bo nie mylę poczucia wartości z poczuciem wyższości. Pojęcie bycia przebranym, w popularnym tego słowa znaczeniu, czyli ubranym niestandardowo, ekscentrycznie, inaczej, nawet zabawnie, czy śmieszne, nie jest dla mnie obraźliwe. Dla mnie chyba podobnie jak dla Ciebie, przebrany jest ten, kto ubiera się pod publikę, czy pod dyktando, a czuje się w czymś  nieswojo. W takim przypadku szczerze współczuję. Wyłącznym powodem mojego współczucia jest to, że bardzo cenię sobie wolność i nie lubię robić rzeczy wbrew sobie. Ja na przykład ubrana elegancko czuję się nieswojo, więc jestem w tym właśnie znaczeniu przebrana, chociaż podobno tego po mnie akurat nie widać, taka ze mnie aktorka 😉

Co sądzisz o pogoni za markowymi rzeczami i wydawaniem majątku na przysłowiową metkę? Rozumiem chęć posiadania rzeczy w dobrym gatunku, bo to według mnie podstawa, ale po co przepłacać za nazwisko projektanta?

Lubię podziwiać piękne rzeczy, takie prawdziwie piękne, dzieła sztuki. Nie muszę ich mieć, ale rozumiem, że można mieć taką kolekcjonerską smykałkę, także w przypadku ubrań, czy dodatków. Sama nie zwracam uwagi i nawet nie zapamiętuję jakiej firmy, marki jest dana rzecz. Dotyczy to nie tylko ubrań. Nie przywiązuję się do rzeczy, więc tym bardziej do metek. To samo mam w kwestii dobrego gatunku. Kiedyś było to dla mnie bardzo ważne, gdy moje ubrania musiały być długowieczne. Dziś, kiedy kupuję wszystko za niewielkie pieniądze, nie ma dla mnie znaczenia, jak długo mi to posłuży. Natomiast coraz częściej zwracam uwagę na te cechy jakościowe, które wiążą się z wygodą, przewiewnością, oddychaniem, czy momentami powolutku ze świadomością ekologiczną.

Tworzysz stylizacje z rzeczy kupionych w lumpeksie. Pokazujesz, że fajnie wcale nie musi oznaczać drogo. Jak powinno się tworzyć swój własny styl? Co jest dla ciebie priorytetem?

Nie mam obsesji posiadania własnego stylu, podobnie jak wyróżniania się z tłumu. Moje podejście do mody i trendów jest, jak to nazwała kiedyś pięknie Grażynka Naszkiewicz, reKreacyjne. Nie mam też kompleksów ani nie czuję się jakoś wyróżniona tym, że od ponad 2 lat ubieram się tylko i wyłącznie w lumpeksach. Nie szukam perełek, w popularnym tego słowa znaczeniu, czyli rzeczy markowych, drogich, oryginalnych, tylko rzeczy, które mi samej się podobają, a przy okazji blogowo takich, które wpisują się w trendy. Własny styl prawdopodobnie powinien być odzwierciedleniem osobowości, a moim zdaniem osobowością albo się jest, albo nie i prawdziwe osobowości nie muszą niczego udowadniać, podkreślać, niczym się wyróżniać specjalnie, czy na silę, u nich dzieje się to jakby poza świadomością, bezwiednie. Natomiast na pewno, jeśli podziwiamy u kogoś coś, co określamy jako jego własny styl w tzw. dobrym stylu, to znaczy, że ta osoba w tym, co ma na sobie, po pierwsze dobrze wygląda, ale też świetnie się czuje, jak w drugiej skórze.

Jakie są twoim zdaniem największe błędy, które popełniają kobiety w doborze stroju? Czego się wystrzegać, co sprawia, że mimo wielkich starań, nie wygląda się wcale dobrze?

Nie jestem stylistką i trudno mi odpowiedzieć na to pytanie. Na pewno nie wyglądamy dobrze w czymś, w czym się nie czujemy dobrze, czy wręcz męczymy. Także poczucie własnej wartości, fajniej, gdyby nie wiązało się ze strojem, wtedy mamy podejście bardziej swobodne, na luzie, nie spinamy się, a to wpływa na dobre samopoczucie i w efekcie lepszy wygląd. Największy błąd to brak wystarczającej miłości własnej, nadrabiany często właśnie strojem, czy metkami, co od razu rzuca się w oczy, ale tak jak pisałam wcześniej, co z tego? 🙂

Rozmawiała Magdalena Gorostiza