We śnie szłam przez pustynię
Piasek szeptał i śpiewał pod moimi stopami
Był jak wielka księga zapisana znakami w różnych językach
Pożółkłe kartki kołysane przez wiatr
Przesypywałam między palcami świetliste litery a one układały się w zdania
Wzbierały jak fale oceanu w czas przypływu
Morze słów w kolorze piasku
Wiersze w nim jak ryby które posiadły zdolność latania
Na pustyni nigdy nie jest się samotnym
Ziarna piasku opowiadają historie tak niezwykłe jak baśnie z dalekich krain
Może kiedyś były częścią asteroidy na której mieszkał Mały Książę albo warkoczem komety
Odwiedzającej Ziemię raz na milion lat

Moja pustynia śpiewała pieśni wojowników ballady kochanków psalmy aniołów
Milczała ciszą medytujących mędrców
Miliardy drobin połyskiwały w słońcu
Słowa jak okruchy chleba magiczne talizmany perły z dna oceanu
Każde najcenniejsze najważniejsze godne uwagi
Jakby było tym Jedynym słowem

Ewie Sonnenberg w podziękowaniu za “Pisane na piasku”

Słowa: Justyna Koronkiewicz
Obraz: Renata Brzozowska

Moje słowo , które bym wpisała to : MIŁOŚĆ